Όσα δεν τόλμησα..

Ενός λεπτού σιγή για όλα αυτά που δεν τολμήσαμε να πούμε..

Για όλα τα συγγνώμη, που κατέληξαν σε σιωπή..

Για όλα αυτά που έφτασαν μέχρι τα χείλη μας, αλλά μέσα σε δευτερόλεπτα τα κατάπιαμε..

Για όλα αυτά που δεν κάναμε.. όχι επειδή δεν μπορούσαμε, αλλά επειδή φοβηθήκαμε τις συνέπειες..

Για όλα αυτά που ενώ ξέραμε πως πρέπει να γίνουν, ένα αόρατο χέρι μας κράτησε..

Για όλους αυτούς τους ανεκπλήρωτους έρωτες που κατέληξαν απωθημένα..

Για όλα τα σωστά που κάναμε λάθος…

Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν δώσαμε μια δεύτερη ευκαιρία..

Για όλους τους φίλους μας που δεν στηρίξαμε, όταν ένιωθαν όλα αυτά..

Για αυτή την σφιχτή, αληθινή αγκαλιά που δεν κάναμε εκεί που  νιώθαμε..

Για όλες αυτές τις ανώριμες συμπεριφορές που είχαμε όταν ερωτηθήκαμε.. γιατί ο έρωτας όλα τα επιτρέπει..

Για όλα τα σ αγαπώ που έγιναν απλά ένα χαμόγελο..

Για όλα εκείνα τα βράδια που περιμέναμε να στείλει, ενώ μπορούσαμε να στείλουμε εμείς..

Για όλες τις απότομες συμπεριφορές σε άτομα που δεν το άξιζαν..

Ακολουθήσαμε απλά την λογική.. ποια λογική;; Απλά γίναμε θεατές της ζωής μας!!

Και τι καταλάβαμε;; Μια τρύπα στο νερό.. Μόνο αυτό..

Οι άνθρωποι είμαστε μαθημένοι στο να φεύγουμε μακριά..να χανόμαστε, να πνιγούμε αυτά που νιώθουμε και ύστερα μετά από καιρό να κάνουμε σαν να μην έγιναν ποτέ..κι ας μας τρώει, κι ας είναι η μοναδική σκέψη κάθε βράδυ..

Βάζουμε τον εαυτό μας σε έναν λαβύρινθο, προσπαθώντας με ανορθόδοξους τρόπους να βρούμε την έξοδο..

Για όλα αυτά λοιπόν που ονειρευτήκαμε και δεν καταφέραμε να κάνουμε πραγματικότητα..

Νικολόπουλου Αντωνία-Ελενη